“Waarom volg je me niet meer?” vroeg het meisje aan de jongen. Ik ging eens rechter op in mijn stoel zitten om dit gesprek even te ‘volgen’. “Oh” zei hij flauwtjes, “gewoon, niet zo’n zin meer”. Daar nam het meisje uiteraard geen genoegen mee. “Hoezo, geen zin meer?” “Nou, gewoon, ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Al die shitzooi, de hele dag, ik ben er ècht heel erg klaar mee”. Ze deed nog een laatste poging “maar ik zet er toch wel leuke dingen op” met de nadruk op ‘ik’ maar ze vond geen gehoor meer. Hij keek wat glazig voor zich uit, deed zijn airpods in en begon wat mee te neuriën. Zij zuchtte eens en keek weer naar haar scherm. Einde gesprek.

Eigenlijk wel jammer want ik had graag de echte reden van deze ‘breuk’ gehoord. Ofwel hij was klaar met haar ofwel hij werd onafhankelijk en zelfverzekerd. Er zijn vast meer redenen te bedenken maar ik vond deze wel passend bij de situatie.

Het is me wat, het volgen en gevolgd worden. Zelf heb ik onlangs ook de stekker getrokken uit mijn sterdesign account op Instagram want ik deed er eigenlijk niks mee. En dat gaf rust. Vooral in mijn hoofd want onbedoeld prikkelde al die informatie van anderen mijn hersens en dat kwam mij niet ten goede. Daarnaast vroeg ik mezelf af wat ik nou met dat account wilde bereiken en zelfs dat antwoord moest ik schuldig blijven. Want likes doen me gelukkig erg weinig, volgers idem dito dus wat moet je dan met Instagram?

En toch. Ik ben weer opnieuw gestart –sterinterieur- maar nu met een kritische blik naar mijzelf. Ik volg uitsluitend wat ik leuk en mooi vind; (interieur)architectuur, kunst, natuur. Meer niet. Ik zet er op wat ik gemaakt heb en ik kijk maar af en toe, alleen als ik zin heb. Of iemand mij volgt maakt me niks uit en die houding levert geen volgers op. So what. Ik ben een voyeur van mooie dingen, ter inspiratie, van nog meer moois.

Esther Poulissen #sterdesign_