Blog
In dit blog plaats ik teksten of beelden of zomaar iets wat me bezighoudt. Dat kan gaan over illustreren, schilderen, (interieur)ontwerp, kleur, vorm, materiaal maar evengoed over een actualiteit of goed doel. Iets waar de wereld mooier van kleurt.
Taalbladeren
Het valt me al enkele jaren op dat het Nederlands taalgebruik steeds meer doordrenkt raakt van schuttingwoorden en gevloek. Of ik nu gesprekken opvang op straat, tijdens het boodschappen doen of naar het journaal kijk, het is volstrekt genormaliseerd en niemand lijkt daar een punt van te maken. Lijkt. Als je links en rechts de media een beetje volgt lees en hoor je genoeg ergernissen over de vervlakking van onze taal. Terwijl onze Nederlandse taal zoveel prachtige woorden biedt en voldoende uitdrukkingskracht heeft om iedereen van zijn sokkel te blazen. Maar als je de woorden niet kent of als ze niet worden aangereikt, kun je er ook niks mee.
Als kind bladerde ik regelmatig door de Van Dale. Op zoek naar leuke of inspirerende woorden en hun betekenis. En juist dat bladeren en daarmee het vinden van onverwachte vondsten maakte mijn onderzoek uniek. Natuurlijk; er was geen internet dus dit woordenboek was de enige optie. Maar internet is niet het gedroomde alternatief. Het bladert niet, er is geen overzicht en geen gevoel. Het mist de tactiele component; de geur van het boek en het zachte papier onder je vingertoppen. De verrijking van taal zit diep.
Momenteel is er veel te doen over de achteruitgang van het leesniveau en daarmee vanzelfsprekend het taalgebruik. Het een sluit het ander niet uit. Als we jongeren aan bredere en vindingrijkere taaltoepassing willen helpen, moeten we ze weer laten bladeren. Daarom introduceer ik een nieuw woord; ‘taalbladeren’.
Met een oproep aan iedereen die op een of andere manier verbonden is aan taal(onderwijs). Leg een woordenboek in elke groep of klas en nodig kinderen uit om te bladeren, op zoek naar nieuwe woorden. Laat ze dagelijks de woorden uitleggen, tekenen, verwerken in projecten of spellen, verzin het maar. Laat ze speuren en verwonderen en met nieuwe pareltjes komen. En laat ze blijvend bladeren, niet als een herfstproject, maar als onderdeel van hun leven.
Heb je een warm hart voor onze taal en ons taalgebruik? Verspreid deze oproep, dank!
Saai!
Volgens sociale media als Instagram ben ik saai. Vreselijk saai. Inmiddels ben ik in de onderste regionen van de logaritmes terechtgekomen. Eigenlijk raar want ik houd van ritmes. Dat wordt niet beloond; mijn ritmes zijn niet de ritmes van Insta. Ik plaats namelijk geen foto’s van exotische gebieden waar het nooit motregent maar de zon altijd aangenaam schijnt, ook de ondergaande. Ook plaats ik geen oogverblindende afbeeldingen van ontluikende stampers uit een bloem of de metamorfose van een niet eerder ontdekte vlindersoort. Voor mijn lens verschijnt nooit een beschermde diersoort dat het nest verlaat of een hond die een half uur pirouettes draait op een nummer van Lady Gaga. Je kunt mij ook niet betrappen op spektakel; de moed om te skydiven heb ik niet en zelfs een mountainbike door de Ardennen jassen kan ik fysiek en mentaal niet aan. Saai dus. Een baksel dan? Prachtige kunstwerken, complete kastelen van chocolade omgeven door eetbaar goud. Waanzinnig gezonde gras- en gebladertesmoothies, het is aan mij niet besteed. Al deze kookkunsten worden steevast in een handomdraai zonder knoeien en afval gemaakt. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen en zelfs dan zit de afvalemmer al halfvol. Op Insta geen afval. Mijn leeftijd laat de logaritmes ook op hol slaan, ik zit in de gevangenis op internet. Wacht maar op een vrijkaart of iemand die je redt. Nu zou ik mezelf kunnen fotograferen tijdens bodypump, squatten, planken of bij een bootcamp, alleen, ik doe dat geen van allen. Mijn uitdijende bikinilijn is modelletje tank geworden. Ik snap plotseling de tankini. Dus ook daar geen supersonische plaatjes van. En ik doe op mijn account niet aan reclame; prijs niets aan, loop met niets te koop. Dat wordt niet gewaardeerd door Insta; nouja, niet door de adverteerders. Nog saaier dus.
En toch word ik wekelijks getrakteerd op weer een nieuwe volger; een man van middelbare leeftijd. Meestal arts of chirurg van beroep gezien de uitrusting. Die een uitstekende relatie onderhoudt met zijn moeder en familie. Of met het geloof. Vaak heeft hij meerdere grote, stoere voertuigen in bezit, èn een kapitale boot. Regelmatig slaat hij een grote vis aan de haak en bakt worstjes op open vuur van zelf gesprokkeld hout. Dat hij sportief, zongebruind en gespierd is, spreekt uit het korte rijtje vreemde close-ups. Deze man is eigenlijk een ploeteraar met een oersaai leven die daar een draai aan probeert te geven met een bij elkaar verzonnen account. Jezelf beter voordoen dan je bent, de ander laten geloven wat niet waar is; dat is waar Instagram goed in is. Saai!
Esther Poulissen
Werk
Ooit was ik het kleine meisje dat met een pak krijtjes en papier in mijn hand tevreden op de achterbank van de auto zat. Op weg naar Spanje voor een zomervakantie. En ooit was ik ook het meisje dat tijdens een schoolreisje naar de Efteling, in plaats van een ritje in de draaimolen, potloden kocht in het winkeltje. Beide situaties hebben gemeen dat mijn verlangen in de belofte van het tekenen zat.
Door de jaren heen heb ik vaak getekend en geschilderd maar nooit zover gekomen dat ik serieus overwoog om me daar in te bekwamen. Ik werd grafisch ontwerper, want kans op werk en inkomen. Sterdesign was geboren en floreerde. Tot 2012, werk en inkomen namen af. Ik zocht naar nieuwe wegen en vond mijn passie in illustreren, maar dat leverde geen werk en inkomen op. Daarna werd ik interieurontwerper (Sterinterieur) en ging lesgeven bij mijn interieuropleiding. Opnieuw verschoof mijn interesse weer naar het tekenen. Nu, in 2023, heb ik de knoop doorgehakt. Ik laat het interieurvak achter me en ga me richten op het maken van illustraties. Daarnaast geef ik via Qrabbl creatieve lessen op lagere scholen. De krijtjes heb ik weer opgepakt en daar maak ik nu werk van!