Blog

In april 2020 leek het mij wel aardig om ieder kind meer speelruimte te bieden. Midden in de Coronatijd dus meer ruimte voor iedereen was wel gewenst. Inmiddels zitten we in juni maar eigenlijk blijft het een actueel idee; het lenen van elkaars ruimten en spullen. Sterker nog; lenen en delen is niet langer meer iets raars maar wordt steeds meer ingebed in onze samenleving. We moeten ook wel want met 18 miljoen mensen op een relatief klein oppervlak zullen we wat meer van elkaars ruimte moeten gebruiken. En gelukkig zie ik veel creatieve varianten op het thema lenen en delen. Daarnaast staan we voor grote klimaatuitdagingen die het lenen en delen nog verder versterken om onze ‘voetafdruk’ te verminderen.

Maargoed; eerst maar eens klein beginnen; kinderen de ruimte geven om lekker op de stoep te kleuren en te kliederen of andere spellen te organiseren. Of gewoon met een kleedje te picknicken. Ook fijn om weer wat vaker naar buiten te gaan. Mocht je behoefte hebben om in je eigen omgeving ruimte te lenen en/of te delen, dan kun je onderstaande tekst gebruiken en het verspreiden. Ieder klein stapje is er een voorwaarts naar een fijner leefklimaat.

#leenmijnstoep. Ik wil graag kinderen de ruimte geven om te kunnen tekenen. Even lekker buiten zijn. Maar niet ieder kind heeft een plek beschikbaar. Heb jij een oprit, stoep of terras waar op getekend of gespeeld mag worden, maak dit dan kenbaar met een foto of via social media in je eigen omgeving. Zo zijn er meer kleinere speelplekken, kan iedereen goed spreiden en helpen we elkaar de 1,5 metertijd door.

Met enige regelmaat wandel ik door de bossen of ergens buiten. Soms gedachteloos, soms actief en soms met een scherpe blik. Dan kijk ik bewust naar kleur en vorm om mezelf weer even te inspireren …

Het is echt waar; de natuur blijft een onuitputtelijke bron om mooie dingen van te maken of te bedenken. Te fantaseren, te genieten of in te sporten, spelen of ontspannen. Een bron die ik graag mag gebruiken in mijn kunstwerken. Zowel in mijn schilderijen als in mijn keramische objecten. Het leuke daarvan is dat wat ik ook maak, niet een kopie van de werkelijkheid hoeft te zijn. Een nerf van een blad kan dienen als uitgangspunt voor een kwaststreek, een veer kan een kleurpalet opleveren, een boomschors kan reliëf geven bij het maken van een schaal. Soms gebruik ik mijn inspiratie meteen maar regelmatig komt de bron pas veel later van pas. Natuur zit dus in ons systeem en in ons brein. Een doorlopend wiel, je hoeft het alleen maar even aan te zetten. Hoe? Naar buiten!

Esther Poulissen #sterdesign_

OPINIE Het voortdurend voldoen aan normen die de samenleving stelt is gaan voelen als een knellend korset. Esther Poulissen uit Waalre komt door de lockdown tot verrassende inzichten.

Esther Poulissen 10-04-20, 19:24 Laatste update: 11:06 Bron: ED

Ik denk dat wij ongeveer het enige gezin zijn in Nederland waar gejoel klonk na de persconferentie van Mark Rutte op 31 maart. Onze 13-jarige zoon kon zijn geluk niet op; nóg langer niet om half negen in de schoolbanken, geen boekentas inpakken, geen strak schema en bovenal jezelf bewijzen ten opzichte van leeftijdgenoten hoeft voorlopig ook niet. En ik moet toegeven; zijn nieuw verworven vrijheden doen hem goed. Maar het geeft mij ook wel stof tot nadenken. Wat maakt dat hij zich er zo goed onder voelt? Laat hij onbewust zien waar onze hele maatschappij de afgelopen jaren stiekem onder gebukt ging?

Het voortdurend voldoen aan normen die in onze samenleving ontstonden, zijn gaan voelen als een knellend korset, zo eentje dat je de adem beneemt. Nu heeft het virus deze rol overgenomen. Maar tegelijkertijd krijgen we er ook lucht voor terug. Letterlijk door de veel schonere buitenlucht en figuurlijk omdat het knellende pak uit mag. Interessant.

Wat het onaangenaam maakt, is dat onze economie op zijn grondvesten trilt. Niemand zit te wachten op het kwijtraken van een baan of een faillissement. Het enige wat we daaraan kunnen doen, is onszelf afvragen of we andere wegen willen bewandelen, kansen kunnen zien en creëren. Dat kost tijd en moed en wat geluk. Wat we vooral nu kunnen doen, is met minder genoegen nemen en de verwende bucketlist naar de prullenbak verwijzen.

Drijvend zand
Terug naar onze zoon; hij deelt veel beter zijn eigen tijd in en is veel gezelliger thuis. Ook het knellende thuiskostuum is uit – Heb je je tas ingepakt? Gymkleren bij je? Opstaaaaaaaan! Het geeft hem vleugels. Er worden parcoursen gebouwd in de tuin, de trampoline maakt overuren en hij vertelt honderduit over zíjn belevenissen en niet die van anderen. Is de huidige situatie ideaal? Nee, natuurlijk niet. We staan massaal op drijvend zand en dat voelt ongemakkelijk. Maar met de keerzijde kunnen we wel aan de slag. Nieuwe baan zoeken, anders vergaderen, nieuwe bedrijfsstructuur, nieuwe markten aanboren, meer naar buiten, ideeën bedenken. Ondernemerschap in optima forma, ook in het gezin. Elkaar veel meer lucht, ruimte, respect en credits geven.

Wat betreft het drijfzand: dat is altijd ingebed tussen vaste grond, die gaan we ook wel weer voelen. En onze zoon? Die herinnert zich over een paar jaar alleen nog maar een fantastische coronavakantie.

Poulissen, E. (2020, 10 april). Lockdown is niet ideaal, maar geeft wel lucht. Van https://www.ed.nl/opinie/lockdown-is-niet-ideaal-maar-geeft-wel-lucht~a1a511eb/